Klee’nin “Angelus Novus” adlı bir resmi vardır. Gözlerini dikmiş olduğu bir şeyden uzaklaşmakta görünen bir meleği canlandırır. Gözleri faltaşı gibi, ağzı açık, kanatları gerilmiş. Tarih meleğinin görünüşü mecburen böyle olmalıdır. Yüzü geçmişe dönüktür. Bizim bir olaylar dizisi gördüğümüz yerde o yalnızca tek bir felaket görmektedir. Yıkıntı üzerine yıkıntı yığıp onun ayağının dibine iten bir felaket. Biraz daha kalmak, ölüleri uyandırmak ve parçalanmış olanı biraraya getirmek ister melek. Fakat, cennetten esen bir fırtına kanatlarına dolanmıştır, ve bu fırtına o denli güçlüdür ki melek artık onları kapatamaz. Bu fırtına onu sırtını döndüğü geleceğe doğru karşı konulamaz biçimde itmektedir; öte yandan da gözünün önünde yıkıntılar birikmektedir göğe dek. Bu fırtına bizim ilerleme dediğimiz şeydir. -Walter Benjamin, 9. Tez
hazırım kanat çırpmaya
"dönsem", derim, "dönsem geriye"
bir an daha kalırsam burada
korkarım hiç dönemem diye
